6. Vuelta a empezar / Behin eta berriro
En 1992 acabaron muchos sueños.
Ese año empecé a vivir en “la ciudad de los prodigios”,
Vitoria-Gasteiz.
Pocos lugares albergaban tantas personas excepcionales
(Bego, Paco…).
Pocas ciudades ofrecían una oferta cultural parecida.
Ningún sueño de calidad de vida se había aproximado tanto a
la realidad.
La Cultura,
entonces, era un arma cargada de futuro.
Poco a poco, la incertidumbre sobre el futuro comenzó a
destruir la Cultura.
Mila bederatziehun
eta laurogeita hamabian amets asko amaitu ziren.
Urte horretan “mirarien
hirian” bizitzen jarri nintzen, Gasteizen.
Oso leku gutxitan
aurki zitekeen horrenbeste pertsona bikain: Bego, Paco, besteak beste.
Oso hiri gutxitan
halako eskaintza kultural oparoa.
Bizi-kalitatearen
ametsa errealitatetik hurbil zen, beste inon eta inoiz baino gehiago.
Garai hartan,
Kultura etorkizunez beteriko arma zen.
Pixkanaka,
etorkizunarekiko ziurgabetasuna Kultura hondatzen, narriatzen, pitzatzen hasi
zen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario